De fotos staan online :
http://www.flickr.com/photos/verbouwenoelem/sets/72157605434001540/
maandag 16 juni 2008
Etappe 5: het einde
Moet nog steeds een einde schrijven ... :-(
De laatste 30kms worden tijdens de laatste etappe in groep afgelegd, mooi in groep, babbelen, kwek kwek kwek ...
De finish is in calle ganone, schijnt er als een paradijs uit te zien
De weg blijft maar stijgen, een groot grijs gebergt blijft opdoemen, de zee ligt hier achter, en we blijven maar klimmen, de groep blijft grotendeels samen, en dan plots een tunnel, pikkedonker, op het einde een prachtig zicht op de zee, fenominaal. Nog 500hms afdalen, puur genieten, hoge snelheden, iedereen onder de finishersboog en met kleren en al de zee in
Prachtige week!
Een volledig verslag komt er nog wel aan, eerst alles wat laten bezinken
Ciao
Sent via BlackBerry offered by Proximus
vrijdag 13 juni 2008
Finale etappe
Terug mooi weer vandaag en een vroege start, om 7u40.
Het eerste stuk, een goeie 10kms is over asfalt en die bol ik met Daniele. De handschoenen zijn nog niet droog, ik leg ze op mijn stuur...
Het gaat op en af. Het eerste stuk offroad is modderig, een PLAS onder een brug waarvan het water de laatste weken wslijk niet meer bewogen heeft, viezigheid, stinken, ik sleur me er door ... Woeps waar zijn mijn handschoenen? Jaja...aan het zwemmen. Ik besluit om ze toch maar aan te doen, het zal constant shiften worden met al die klimmetjes vandaag.
We begeven ons precies in een park met sardinian wildlife: geiten en varkens, massas varkens ...
De start van de PS is aan een meer, ik vertrek alleen voor de eerste klim, terug steile stukjes, beetje klauteren, zowel snelle als technischere afdalingen, het gevoel met de fiets is vandaag stukken beter.
Fabricio passeert me en ik kan niet aanpikken, verdomme. Ik laat hem gaan. Ik blijf alleen rijden, up en down. Fabricio zie ik in de klim voor me uit rijden, de benen voelen goed aan, de 2de plaat gebruik ik maximaal, tijd om een tandje bij te steken ... Het duurt lang maar fabricio krijg ik te pakken, nog een goeie 150hms naar de laatste top, ik ga er voorbij maar 5 minuten later passeert Mauro me, just op een klauterpassage, ik heb die gast ooit eens op de chaberton zien passeren, die pakt stappen waar ik er 2 of 3 moet zetten. 2 meters worden er 3, worden er 5, 10, 20, ... Een paar bochten verder zie ik hem niet meer :-( ik blijf gaze geven en met een grote voldoening bereik ik het einde
De rest volgt nog wel ... Eerst de plechtigheden
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Het eerste stuk, een goeie 10kms is over asfalt en die bol ik met Daniele. De handschoenen zijn nog niet droog, ik leg ze op mijn stuur...
Het gaat op en af. Het eerste stuk offroad is modderig, een PLAS onder een brug waarvan het water de laatste weken wslijk niet meer bewogen heeft, viezigheid, stinken, ik sleur me er door ... Woeps waar zijn mijn handschoenen? Jaja...aan het zwemmen. Ik besluit om ze toch maar aan te doen, het zal constant shiften worden met al die klimmetjes vandaag.
We begeven ons precies in een park met sardinian wildlife: geiten en varkens, massas varkens ...
De start van de PS is aan een meer, ik vertrek alleen voor de eerste klim, terug steile stukjes, beetje klauteren, zowel snelle als technischere afdalingen, het gevoel met de fiets is vandaag stukken beter.
Fabricio passeert me en ik kan niet aanpikken, verdomme. Ik laat hem gaan. Ik blijf alleen rijden, up en down. Fabricio zie ik in de klim voor me uit rijden, de benen voelen goed aan, de 2de plaat gebruik ik maximaal, tijd om een tandje bij te steken ... Het duurt lang maar fabricio krijg ik te pakken, nog een goeie 150hms naar de laatste top, ik ga er voorbij maar 5 minuten later passeert Mauro me, just op een klauterpassage, ik heb die gast ooit eens op de chaberton zien passeren, die pakt stappen waar ik er 2 of 3 moet zetten. 2 meters worden er 3, worden er 5, 10, 20, ... Een paar bochten verder zie ik hem niet meer :-( ik blijf gaze geven en met een grote voldoening bereik ik het einde
De rest volgt nog wel ... Eerst de plechtigheden
Sent via BlackBerry offered by Proximus
donderdag 12 juni 2008
Etappe 4: regen regen regen ...
Vanmorgen goed bewolkt, om 8u355 vertrokken samen met Daniele, we komen al snel in een groepke van 5 en dalen een vallei achter de herberg naar beneden.
Een riviertje zorgt voor een eerste vochtig moment, de anderen doen mooi hun schoentjes en sokjes af, ik loop er door... Heb dat ooit ook es gedaan in de ironbike en dan toch nog de ganse rit in de regen gereden, dus natte voeten gegarandeer. En de historie zal zich hier vandaag herhalen :-(
De volgende klim is een mix van steile offroad - enkel duwpassages - en asfalt die ons naar de start van de PS brengt.
Ik start alleen en wil dit zo lang mogelijk volhouden. Het is weer serieus klimmen en rond de 800hns komen er 2 aansluiten, rpoberen te volgen. Als ze op het valsplatte er een wedstrijdje beginnen van te maken dan is de lol er af, terug alleen verder en dan begint het serieus te miezeren, zitten tegen de 1000m en de mist hangt over de valleien. Afdalen lukt mij weer precies niet goed vandaag, het vertrouwen in de velo, de remmen ... is er niet echt en dan begint de achterband nog lucht te verliezen, wat bijpompen en hotsen naar beneden naar de laaste klim voor einde PS. In die klim komt de Tsjech voorbijgestoven alsof ie op de piste aan het rijden is, en dan passeren die 3 vrouwen mij ook nog es, niet goed bezig, maar tis hun gegund.
Einde chrono en in een groepke van 8 man/vrouw trekken we naar Ollolai, op 1100m, het begint serieus te regenen, de beton is steil, tot 35% zeggen sommigen en de bochten blijven maar komen, de groep scheurt in stukken, en het finalestuk komt nog. Einde beton ... Start offroad, velo op derug en klauteren tussen rotsen bomen naar boven. Ondertussen is het aan het watergieten, iemand heeft de thermostaat afgezet en tis koud, handjes bewegen niet zo vlot meer.
Ik geraak in het restaurant in Ollolai maar deze belg voelt er op dat moment niet veel voor om grote interviews af te staan :-(
Beneden is pasta te verkrijgen maar tis nog 6 kms afdalen naar de finish. Rap 2 borden pasta binnen, truitje terug aan, een vuilzak er boven, windtex er boven, servetten op de kop en dan de kletsnatte helm, voeten inklikken en met 3 fietsende vuilzakken proberen we ons warm te stampen naar de finish, het water spat op, doorweekt bereiken we de herberg, crossen naar een warme douche.
Ondertussen zijn we een paar uur verder, voel me nog een beetje verkleumd, al 1,5u geslapen maar het weer is aan het verbeteren en morgen spreken ze terug van "sole". Laat ons hopen, 110kms, de laaste dag van tot nu toe een geslaagde editie.
Een riviertje zorgt voor een eerste vochtig moment, de anderen doen mooi hun schoentjes en sokjes af, ik loop er door... Heb dat ooit ook es gedaan in de ironbike en dan toch nog de ganse rit in de regen gereden, dus natte voeten gegarandeer. En de historie zal zich hier vandaag herhalen :-(
De volgende klim is een mix van steile offroad - enkel duwpassages - en asfalt die ons naar de start van de PS brengt.
Ik start alleen en wil dit zo lang mogelijk volhouden. Het is weer serieus klimmen en rond de 800hns komen er 2 aansluiten, rpoberen te volgen. Als ze op het valsplatte er een wedstrijdje beginnen van te maken dan is de lol er af, terug alleen verder en dan begint het serieus te miezeren, zitten tegen de 1000m en de mist hangt over de valleien. Afdalen lukt mij weer precies niet goed vandaag, het vertrouwen in de velo, de remmen ... is er niet echt en dan begint de achterband nog lucht te verliezen, wat bijpompen en hotsen naar beneden naar de laaste klim voor einde PS. In die klim komt de Tsjech voorbijgestoven alsof ie op de piste aan het rijden is, en dan passeren die 3 vrouwen mij ook nog es, niet goed bezig, maar tis hun gegund.
Einde chrono en in een groepke van 8 man/vrouw trekken we naar Ollolai, op 1100m, het begint serieus te regenen, de beton is steil, tot 35% zeggen sommigen en de bochten blijven maar komen, de groep scheurt in stukken, en het finalestuk komt nog. Einde beton ... Start offroad, velo op derug en klauteren tussen rotsen bomen naar boven. Ondertussen is het aan het watergieten, iemand heeft de thermostaat afgezet en tis koud, handjes bewegen niet zo vlot meer.
Ik geraak in het restaurant in Ollolai maar deze belg voelt er op dat moment niet veel voor om grote interviews af te staan :-(
Beneden is pasta te verkrijgen maar tis nog 6 kms afdalen naar de finish. Rap 2 borden pasta binnen, truitje terug aan, een vuilzak er boven, windtex er boven, servetten op de kop en dan de kletsnatte helm, voeten inklikken en met 3 fietsende vuilzakken proberen we ons warm te stampen naar de finish, het water spat op, doorweekt bereiken we de herberg, crossen naar een warme douche.
Ondertussen zijn we een paar uur verder, voel me nog een beetje verkleumd, al 1,5u geslapen maar het weer is aan het verbeteren en morgen spreken ze terug van "sole". Laat ons hopen, 110kms, de laaste dag van tot nu toe een geslaagde editie.
Vanavond opneiuw een snurk-concert? Ik vrees er voor, kzal weer solo tentje worden
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Lang leve de tent
De organisatie heeft dat weer mooi geregeld, terug 2 nachten op dezelfde plaats en deze keer nog beter dan de vorige keer, geen tentje, maar een herberg met echte bedden!
Slapen in kamers per 4, ge voelt mij al komen, ik ben de enige NIET-snurker, ik had mijn oordoppen al voorbij de gezonde diepte geduwd, maar nog steeds een concert.
Sloefen aan, naar beneden mijn tent gaan zoeken, matrasken opblazen, slaapzak uitrollen en tukkie doen.
Niet dat ik super geslapen heb maar tenminste niet de ganse nacht wakker gelegen ...
Sent via BlackBerry offered by Proximus
woensdag 11 juni 2008
Etappe 3: de sardien met de hamer
Gisterenavond nog veel te laat een pizza achter de kiezen gestoken, een tent die meer op een microgolf geleek, en een italiaan in de tent er naast die boompkes aan het zagen was ... de guntie dus met serieuze slapers in de ogen zijn broodjes vanmorgen aan het verorberen
Een etappe van 110kms met 2800hms, dat begint te tellen. Ik start samen met Tim zijn vriendin. We trekken het binnenland in vandaag. Na een km of 10 komen we aan een hekken, het tafereel dat zich dan afspeelt, als Tim denkt dat er altijd in container in de buurt moet zijn, awel, ik heb het tegendeel gezien :-)))
Ik zet mijn tochtje alleen verder en kom bij de vorige 2 terecht, samen redden we het tot aan de start van de PS. Die gaat ons naar 1000m brengen, endaar zitten verdomme steile stukken in. Die 2 ander meiskes wegen waarschijnlijk 30 kilo minder en vliegen naar boven. Voor den dezen ist hard labeur. Een paar korte duw passages onderweg. De afdaling die volgt is zeer ruw. Overal losliggende keien. De concentratie is niet super, ik vlieg precies van links naar rechts, soms es te laat remmen, de graskant in, tlukt precies niks vandaag.
De daaropvolgende klim brengt mij verder in het sukkelstraatje, terug supersteile stukken, het gaat wel maar kost veel krachten. De daaropvolgende afdaling loopt al iets beter en een paar snelle mannen passeren al.
En dan begint het wat te miezeren en het zal niet ophouden tot aan de finish. De laatste klim naar het einde van de PS loopt beter maar er zitten van die korte knikskes in die telkens veel energie vragen. In de verte zie ik dan de finish van de PS, een tandje bijsteken.
De bevoorrading is een verzameling van mini-lijkjes, de voorbije cols hebben hun slachtoffers gemaakt en de finale moet nog beginnen. Veel kleine asfaltbaantjes met korte knikjes opnieuw, en dat voor nog 25 kms
Uiteindelijk na 7u15 de finish, velo kuisen, kamer zoeken, tis op hotel vandaag, 2 borden pasta, wat prive en hict telefoontjes, bloggen en nu platte rust
Vanavond mss meer
Ciao
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Een etappe van 110kms met 2800hms, dat begint te tellen. Ik start samen met Tim zijn vriendin. We trekken het binnenland in vandaag. Na een km of 10 komen we aan een hekken, het tafereel dat zich dan afspeelt, als Tim denkt dat er altijd in container in de buurt moet zijn, awel, ik heb het tegendeel gezien :-)))
Ik zet mijn tochtje alleen verder en kom bij de vorige 2 terecht, samen redden we het tot aan de start van de PS. Die gaat ons naar 1000m brengen, endaar zitten verdomme steile stukken in. Die 2 ander meiskes wegen waarschijnlijk 30 kilo minder en vliegen naar boven. Voor den dezen ist hard labeur. Een paar korte duw passages onderweg. De afdaling die volgt is zeer ruw. Overal losliggende keien. De concentratie is niet super, ik vlieg precies van links naar rechts, soms es te laat remmen, de graskant in, tlukt precies niks vandaag.
De daaropvolgende klim brengt mij verder in het sukkelstraatje, terug supersteile stukken, het gaat wel maar kost veel krachten. De daaropvolgende afdaling loopt al iets beter en een paar snelle mannen passeren al.
En dan begint het wat te miezeren en het zal niet ophouden tot aan de finish. De laatste klim naar het einde van de PS loopt beter maar er zitten van die korte knikskes in die telkens veel energie vragen. In de verte zie ik dan de finish van de PS, een tandje bijsteken.
De bevoorrading is een verzameling van mini-lijkjes, de voorbije cols hebben hun slachtoffers gemaakt en de finale moet nog beginnen. Veel kleine asfaltbaantjes met korte knikjes opnieuw, en dat voor nog 25 kms
Uiteindelijk na 7u15 de finish, velo kuisen, kamer zoeken, tis op hotel vandaag, 2 borden pasta, wat prive en hict telefoontjes, bloggen en nu platte rust
Vanavond mss meer
Ciao
Sent via BlackBerry offered by Proximus
dinsdag 10 juni 2008
Domani
Morgen starten per 2, vanaf 8u30, de eerste 6 uit klassement starten individueel. Telkens 10 minuten tussen, Vittorio mag dus lang slapen, pas om 10u40 starten.
Tim, ik hoop dat je niet jaloers bent dat ik morgen om 9u samen met je vriendin start? :-))). In juli is ze volledig van jou ...
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Abonneren op:
Posts (Atom)
